Niels Werkman [34]
Hij had het wel gezien met zijn agrarisch bedrijf in Uithuizermeeden. Het was tijd voor een nieuwe uitdaging. Niels vertrok in 2013 naar Ontario. Maar de mentaliteit in Ontario paste niet bij hem als typisch Groningse doorpakker. Een jaar later gooide Niels de auto vol en verliet ook Ontario. Na een tocht van 3700 kilometer langs de drie meren kwam hij terecht in Leduc, Alberta. Daar vond hij al snel werk en kon hij wonen in een mobile home op het werkterrein. Negentig uur per week keihard werken als shovelmachinist. Geen tijd voor een sociaal leven. Dat is dan weer het andere uiterste. Op deze manier gaat hij het daar niet heel lang meer volhouden.
Niels besloot om de winter van 2020 in Uithuizen door te brengen om na te denken over zijn toekomst. Wil hij in Canada blijven? Terug naar Nederland? Past hij nog wel in Nederland? Of lonken er misschien nieuwe avonturen in Australië of Nieuw-Zeeland? De toekomst is op dit moment een heel groot vraagteken. Om te onderzoeken wat zijn volgende uitdagende stap moet zijn draait hij gewoon mee in het Nederlandse leven. Ook hier werkt hij als shovelmachinist. Vrienden vragen nu ‘Bist er weer jong?’ Of het daar niet beviel. Maar zo simpel ligt het niet. Hij zou graag meer tijd met zijn ouder wordende ouders willen doorbrengen. En als hij een gezin wil, moet dat nu wel ongeveer gaan gebeuren. Een rustiger baan is wel fijn. Wordt het tijd om de wilde haren af te knippen?
Is de emigratie dan mislukt? Nee, die is honderd procent geslaagd. Het hoogste doel was een vaste verblijfsvergunning te krijgen. Sinds maart 2019 heeft hij dat felbegeerde papier op zak. Het is wel heel een ander soort emigratie dan zijn grootouders meemaakten in 1963. Zij waren op zoek naar een beter leven en vertrokken voor altijd naar Canada. Ze waren twee weken onderweg met een schip en hadden niet veel meer dan honderd gulden om een nieuwe start te maken. De wispelturige Niels kan eenvoudig heen en weer reizen met het vliegtuig. Hij is zich bewust van zijn luxepositie. Toch is keuzes maken niet eenvoudig.
In Canada heeft hij een geweldige ervaring opgedaan en het hele land gezien maar een thuisgevoel heeft hij er niet. ‘Als ik in Nederland aankom ga ik altijd eerst koffiedrinken bij familie en vrienden. Daarna leen ik de auto van mijn moeder. Naar Eemshaven, even over de dijk lopen, de zoute zeelucht ruiken. Niks is zo mooi als Het Hogeland. Dat blijft altijd thuis.’
De oma van Niels die inmiddels bijna zestig jaar in Ontario woont zegt het zo: ‘As je Meister toren zain, din wait je dat je thoes binnen.’
Als dit het is
Door Corona zit Niels vast in Nederland. Dat gaf hem extra bedenktijd. Hij heeft een huis en werk in grondverzet. ‘Wat wil je nou?’ Hij woont naar eigen zeggen op het allermooiste plekje van Het Hogeland. Het huis aan Lutjewegje net buiten Uithuizermeeden is gebouwd door de opa van zijn moeder. ‘Mijn moeder logeerde hier vaak als kind. Later was het oom Diet zien stee. Oom Diet zat altijd hier bij het raam naar buiten te kijken. Ik zit er ook graag. Het is een uitzicht waar je u tegen zegt: de dijk, een uienveld, windmolens en mooie luchten. Ik zou wel hartstikke gek zijn om dit te verlaten.’ En toch heeft Niels een ticket geboekt waarmee hij naar Canada zal vliegen.‘ Als dit het is, kan ik later ook nog wel terugkomen. Nederland is hetzelfde gebleven in mijn afwezigheid en zal ook in de toekomst niet veel veranderen. Werk vind ik altijd wel, daar of hier. Ik wil avontuur.’
