Bertus [82]
en Mineke [76] Diephuis
Mineke zegt dat ze al wel in haar zevende huis zit. Alle zeven in Eenrum. Ze is er nooit weggeweest. En ze wil er nog steeds niet weg. Nu ze wat ouder worden zitten ze prima in hun huis aan de Spoorlaan. Boven komen ze al jaren niet meer. Daar staat het vol met spullen van vroeger. Voor het eerste huis dat Bertus en Mineke samen kochten betaalden ze zo uit de zak vijfduizend gulden! Laatst stond het te koop voor honderdnegenduizend euro. ‘Alles is veranderd.’
Ze werkte nog tot na haar pensioen in de winkel voor huishoudelijke artikelen van Bakker, later de speelgoed- en cadeauwinkel. Daardoor kent ze zowat iedereen in het dorp.
Bertus werkte al vanaf zijn zestiende als huisschilder. Met een ladder op de fiets ging hij naar zijn werk. Samen met een maat heeft hij alle boerderijen in de omgeving wel geschilderd. Hij herinnert zich Molenstraat 34. ‘Mevrouw Bos die daar toen woonde zette altijd koffie voor ons klaar op een petroleumstelletje. Uren stond het daar dan al te pruttelen voordat wij kwamen. Zij was dan al vroeg vertrokken naar haar werk op het land. Die koffie smaakte natuurlijk nergens naar!’ Ze werkten ook wel veel in de stad en Haren, ‘al die mooie huizen… Daar was altijd wel wat te beleven.’ Onder mekaar maakten ze grappen die niet van de lucht waren… ‘daar kan ik niet zomaar alles over vertellen…’
Lang geleden kreeg hij een geweldige kans. Daar had hij Eenrum wel om willen verlaten. ‘Cyprus! Daar moest ik dan een kasteel van een sjeik restaureren, schilderen en vergulden. Maar op het laatst ging het toch niet door.’ Na vierenveertig jaar werken ging hij op zijn 58ste met pensioen. Toen kreeg hij nog een aanbod om voor een erg goed salaris in Veendam aan de slag te gaan als schilder en vergulder. Geen denken aan, want dan zouden ze moeten verhuizen. ‘Geld is echt niet alles.’
Toen hij meer vrije tijd kreeg ging hij schilderijen maken. In het kleine werkplaatsje achter huis hangt het vol met schilderijen van zijn hand. ‘Ik hoef er niet beroemd mee te worden ofzo, ik doe het gewoon uit plezier.’ Het bruggetje over het Kanaal Mensingeweer-Baflo, Molenstraat nummer 15, de kerktoren in de verte en andere herkenbare plekjes in de buurt. Soms schildert hij ook wel eens een landschap met bergen of zee. Misschien nog als herinnering aan zijn diensttijd op Curaçao, of aan een vakantie in de Zwitserse bergen. Mooi was dat, die vakantie in Zwitserland. Toen hij de bergen zag riep hij direct ‘Hier wil ik wel wonen!’ Maar toen hij de rolstoel van een van zijn reisgenoten moest duwen begon hij daar toch anders over te denken. Samen met twee vrienden bouwde hij drie plezierjachtjes. Daar gingen ze dan mee op vakantie. Gewoon vanuit het haventje in Eenrum. Altijd eerst naar het Reitdiep en dan verder.
Mineke ging na haar pensioen porselein schilderen. Heel minutieus. Wat een geduldwerk! ‘Het zijn allemaal sierborden, we eten er nooit van hoor.’ De laatste tijd komt het er niet van om te schilderen. Ook van tuinieren komt het nu niet. Spierreuma, een gebroken heup, een bacterie en een rollator veranderden haar leven. Maar ook het leven van Bertus veranderde daardoor. Hij doet nu het huishouden en de tuin. Hij doet het allemaal met liefde. ‘Maar jij bent geen tuinman’, zegt Mineke. ‘Ik heb de wonderboomzaadjes in de aarde gezet.’
